شک نیست که امروزه همه ما احساس می کنیم به نحوی مورد توهین قرار گرفته ایم. در این میان، حقیقتا تشخیص مرز میان نقد و توهین ناممکن است. آن هم از هر دو سو: هم فرد منتقد و هم کس یا چیزی که موضوع نقد است، هیچ یک مطمئن نیست آنچه رخ داده توهین بوده یا نقد. ولی از قضا آنچه در این میان بیمارگونه است دقیقا نفس همین پرسش و همین به اصطلاح ظن است، این ظن که «آیا او قصد توهین داشت؟» از مسافرکشان خیابانی گرفته تا کارمندان عالی رتبه دولت، همگی بی وقفه دچار چنین ظنی می شوند. جالب آنکه این ظن، این سندرم احساس «مورد توهین قرار گرفتن»، محصول جامعه ای است که در آن روز و شب دم از «ضرورت انتقادپذیری» می زنند، آن هم