اگرچه در طول داستان می بینیم که داش آکل چطور از هم می پاشد. در مقابل کاکا رستم با آن نگاه تحقیر آمیزش معلوم است که دچار غرور و خود بزرگ بینی است و البته لکنت زبانش یک جور حس حقارت درونی را به نمایش می گذارد. بی تردید اوج پرداخت شخصیت در «داش آکل» به همین چند خط محدود می شود، چون در ادامه «هدایت» برای توصیف حالات داش آکل از جملاتی گزارشی و حتی شعاری استفاده کرده. این حرکت نویسنده، خواننده امروز را به این اندیشه می برد که، هدایت که در همان دوران آثار «جویس» را مطالعه می کرد، چرا نمی توانست آن شیوه را به ادبیات فارسی منتقل کند. شاید این پرسش چندین پاسخ داشته باشد: احتمالا زبان فارسی در آن دوران