وقتی سوییچ را چرخاند و ماشین استارت نزد با خودش گفت که آن روز حادثه بدی انتظارش را می کشد. به آسمان نگاه کرد. ابری بود. کیپ تا کیپ. سیاه. مثل سنگ.

دلش شور زد. بی خود و بی دلیل. بازی همیشگی اش با خودش را شروع کرد: «اگر امروز باران ببارد، همه چیز درست می شود...»

در تمام طول خانه تا گالری، یک چشمش به راه بود و یک چشمش به آسمان.

«هوی زنیکه، تو رو چه به رانندگی؟ برو قورمه سبزیتو درست کن! ?»

اگر فریاد راننده تاکسی نبود، ماشین خودش و ماشین طرف را چنان جمع کرده بود که حتی اوراقی های میدان شوش هم از دل این آهن های رنده شده چیز دندان گیری نمی توانستند پیدا کنند. به خودش گفت که دیگر به آسمان نگاه نخواهد کرد. ولی وقتی خواست روسریش را درست کند باز به آسمان نگاه کرد و باز آن صدا در سرش پیچید: «ببار، فقط یک قطره، تا امروز روز بهتری بشود...»