در اواخر قرن هفدهم اصطلاح ایده آلیست را لایب نیتس برای اشاره به فیلسوفی به کار گرفت که اولویت را به ذهن بشری می دهد و اهمیت کمتری برای حواس قائل است و باماده گرایی مخالفت می ورزد.(1) به عبارت دقیق تر تفکر آلمانی در قالب اصالت معنوی یا ایده آلیسم از اواسط قرن هجدهم تا سال 1848 شکل گرفت. اعتقاد به این امر که حقیقت قصوا در عالم “روح” یا “معنا” است نه داده های حسی تمایز سنت فلسفی آلمان از روش فلسفه در دیگر مناطق اروپا بود. (2) به طور کلی در دنیای اندیشه فلسفی مغرب زمین دو فلسفه مهم یعنی فلسفه جزیره و فلسفه قاره ای وجود داشت. فلسفه