«ژوزه ساراماگو»، نویسنده 83ساله پرتغالی، در نخستین مصاحبه اش با روزنامه ای انگلیسی نشان می دهد که بنیادستیزی معروفش کاهش نیافته است.

وقتی کتابخانه «ژوزه ساراماگو» از روی دامنه تپه ای تفتیده در جزیره مورد علاقه اش «لانزاروت»1 سر برمی کشد، سبک معماری خاص آن تاثیری مثل یک کلیسای جامع امروزی دارد. شیشه های مات، پنجره های بلند و باریکی که در تمام دو طبقه امتداد یافته اند، نور خورشید را دسته دسته می کنند. دیوارهای سفید پاکیزه و سنگ فرش خنک به ایجاد حس تکریمی پنهانی در پیشگاه این همه کتاب های قدیمی و امروزی و به زبان های فراوان و گوناگون کمک می کنند. این جا معبدی برای ادبیات است، دیانتی تازه