در گوشه و کنار شهر بزرگ تهران، شاید شما هم، اتومبیل های اسقاط و زهوار در رفته ای را دیده باشید، که صاحبان آنها رهایشان کرده اند. خودروهایی که به مرور زمان لاستیک، فرمان، شیشه و بسیاری از قطعات خود را از دست داده و به صورت توده ای از آهن های قراضه ای در گوشه ای، جلب توجه می کنند. مقررات ایجاد می کند که این خودروها از سطح شهر جمع آوری شوند، چرا که در وهله اول، شهر را نازیبا می کنند و علاوه برآن، به دلیل تبدیل شدن به مخزنی برای زباله و گرد و غبار و... محیط زیست را آلوده می سازند.

اما مشکل از آنجا آغاز می شود که همین کار ساده و پیش افتاده باید الزامات قانونی اش را پیدا کند تا قابل انجام باشد. یعنی همان اتومبیل فرسوده که هر روز در معرض نگاه من و شماست، باید صاحب و مدعی نداشته باشد تا با خیال راحت بتوان آن را به عنوان بخشی از زباله جامد و قابل بازیافت جمع آوری کرد. چرا که دست کم چند صد کیلو آهن دارد که خودش کلی می ارزد و تازه بعضی از قطعات آن هم، پس از اوراق شدن نهایی قابل فروش است. پس قدم اول این است که دستگاه های ذیربط بیایند و یک راه حل حقوقی برای این کار پیدا کنند و ترتیبی بدهند که مثلا بعد از اخطار قانونی در رسانه های گروهی، اگر صاحبان احتمالی این ماشین قراضه ها مراجعه نکردند، تمامی آنها از سطح شهر برچیده شوند. کاری که به راحتی قابل انجام می باشد.