آنچه مسلم است، هنرمند، به دلیل حساسیت بیشتر، زمانه خود را، زودتر از دیگران زیر ذره بین واقعیت می گیرد و این کار را بی برنامه هم انجام می دهد، چون نفس هنر، باعث این حساسیت انسانی در هنرمند می شود. شاخک های زنبور عسل، خواه و ناخواه، گرسنه یا سیر، او را به سمت و سوی بوی ناب گل ها، رهبری می کند، همچنان که قدرت شامه موش های کور، به گندابه هاش راه می نماید.

نویسنده هنرمند اما نه موش کور است نه پروانه و زنبورعسل، به هرچیز خوب یا بد، شاخک های ارتباطی اش، لرزشی درونی برایش ایجاد می کنند. برای همین بدون آینده نگری و احساس خطر، درد مشترک را در شعر و نوشته خود فریاد می کنند. حالا دلتان می خواهد این