ژان پل سارتر در زمان حیات خویش با ارائه نظریه اگزیستانسیالیسم (اصالت وجود بر مبنای انسان محوری) بحثهای متفاوتی را برانگیخت. عده ای که به وحدت وجود و تجلی آن در مصدریت الهی اعتقادی راسخ داشتند، به مخالفت برخاستند و عده ای هم که انسان را عصاره و مکمل موجودات دیگر بر می شمردند ونگرشی ویژه و برتر به ماهیت وجودی انسان داشتند، در راستای نظرات ژان پل سارتر حرکت کردند و با ارائه فرضیه ها و نظریه های دیگر، در ترویج فلسفه وی گامهای بزرگی برداشتند. اگرچه چنین نظریه شاخصی به تکامل و تکاثر نرسید، اما همین قدر که در دانشگاه ها توسط اندیشمندان معتبر مورد تجزیه و تحلیل و ارزیابی قرار گرفت ونام ژان پل سارتر را به عنوان یک نظریه پرداز فلسفه نوین، بر سر زبانها انداخت، می تواند قابل تامل جلوه گر شود.