نوشتن و صحبت کردن درباره فیلم هایی مثل «تقاطع» سخت است و آسان. سخت، چون موجودیت احترام برانگیز آن، نقد کردن و اشکال گرفتن را مشکل می کند و آسان، چون بحث کردن پیرامون مباحث مطرح شده و دیدگاه های فیلم را راحت و ارزشمند می کند. متاسفانه، دراین بیابان برهوت سینمای ایران، تماشا کردن فیلم «تقاطع» مانند رسیدن لب های عطشناک به جرعه ای آب است. آنقدر دراین چندسال اخیر، فیلم هایی مثل هم نمایش داده شده اند که کمی نوآوری سنجیده و قاعده مند می تواند موجبات بزرگی و ماندگاری یک فیلم را فراهم آورد. به طوری که همین نوع آثار، اگر در شرایط ایده آل و اوج کیفی سینما ظهور کنند، این همه داغ نیستند. نکته ای که درباره آخرین ساخته «ابوالحسن داوودی» صادق است.