زمانی که سونیا کمپفر(Sonja Kampfer)، رییس بخش کارگزینی شد، تنها زن در این شغل و در واحدی با 1800 کارمند بود. در آن زمان به گفته خودش در گردباد مدیریت می چرخید. از صبح روز دوشنبه تا دیروقت روز جمعه مرتب بین سه شعبهواحد اقتصادی خود که در سه شهر مختلف بودند، در حال رفت و آمد بود و با دیگر همکاران و روءسای کارگزینی های ادارات دیگر دایم نیز در حال طرح ریزی و برنامه ریزی و کنترل و استخدام 250 کارمند جدید در سال بود.

زندگی خانوادگی فقط در آخر هفته امکان پذیر بود. در حقیقت زندگی او شغلش بود و این احساس خوبی به او می داد.

در آن زمان با 9 نفر از زنان مدیر از دیگر واحدهای صنعتی، کانونی را تشکیل داد، تا درباره موقعیت زنان مدیر و سوالات فنی و اختصاصی و تشویق زنان برای پیشرفت، بحث و گفت وگو کنند اما بعد از گذشت یک سال و نیم،این گفت وگو ها فقط به ارتقای مقام خودشان انجامید. پس از گذشت مدتی این گروه از هم پاشید و هر یک به دنبال شغل دیگری رفتند. امروز یکی از آن زنان به عنوان معلم کار می کند، دیگری دستیار کارگردان یک فیلم شده، آن دیگری پیشگام برگزاری یک برنامه فرهنگی است و سونیا بچه دار شده و از مرخصی تربیت اطفال استفاده می کند. از زمانی که بحث در مورد تساوی حقوق زنان می شود، همیشه این انتقاد وجود داشته که در آلمان زنان در سمت های بالای مدیریتی کم تر دیده می شوند. انستیتوی تحقیقات اقتصادی در برلین بعد از بررسی 87 شرکت بزرگ آلمانی به این نتیجه رسیده که فقط یک درصد مدیران بزرگ ترین واحدهای اقتصادی را زنان تشکیل می دهند. به دنبال جست وجوی پیدا کردن راه حلی برای بیرون آمدن از این موقعیت گویا اولین جمله ای که شنیده می شود تساوی شانس است و عین این جمله در معاهده بین حکومت و اتحادیه های مختلف در سال 2001 آمده است.

زن به عنوان قربانی در یک اجتماع مردانه، از شانس ها محروم می شود: «این عقیده ای است که در بیش تر ذهن ها جای گرفته است. اگر مردی به عنوان رییس حایز پست و مقامی شود این قراری است که پنهانی و میان مردها گذاشته شده و اگر زنی مقام بالاتری را به دست نیاورد، حتما مردی در خفا از این ارتقا جلوگیری کرده است.

ولی آیا این درست است؟