جامعه ایرانی در برابر کسانی که محبوبیت دارند چگونه عمل می کند؟ یعنی برخورد مردم با کسی که پلکان شهرت را طی کرده چگونه است؟ به او احترام می گذارد؟ او را مورد تکریم قرار می دهد؟ این احترام و تکریم تا کجاست؟ اگر قرار است نخبه ای را بازنشسته کنیم، چگونه با او برخورد می کنیم؟

این پرسش ها مشتی از خروار پرسش هایی است که در این باره وجود دارد. هدف از طرح نا بهنگام این پرسش ها چه بود؟ بهتر است خبری که هفته گذشته فرمانده پلیس تهران اعلام کرد را مرور کنیم. فرمانده پلیس کشور اعلام کرد:«گردش مالی فروش فیلم خصوصی یک هنر پیشه، چهار میلیارد تومان بوده است.» ما چگونه با نخبه خود برخورد می کنیم; به او احترام می گذاریم اما برای چند دقیقه هیجان حاضریم چهار میلیاردتومان را برای یک کالای قاچاق (کاری به حرام بودن آن ندارم) به گردش در آوریم؟ این کجای احترام به نخبه است؟

اجازه بدهید از این داستان بگذریم و به ماجرایی که در سال گذشته و در جریان جام جهانی اتفاق افتاد، بپردازیم. علی دایی بازیکن پرافتخاری در ایران است، موافقان و مخالفانش نمی توانند در این باره تردید کنند. به نظر سرمربی تیم ملی وقت، علی دایی باید در ترکیب تیم ملی حضور می یافت. علی دایی نتوانست در این بازی ها گلی را به ثمر برساند. همین ماجرا را مقایسه کنید با رفتار زیدان در فینال جام جهانی که جام به کف آمده را به خاطر یک عصبانیت از دست فرانسوی ها گرفت.

رفتار ما با علی دایی و رفتار فرانسوی ها با زیدان را مقایسه کنید، کدام رفتار حکایت از احترام به نخبه بود؟

نیاز نیست به این فهرست اضافه کنیم چون ما در یک سیبل بسته گرفتاریم و در آن دورانی در حال حرکت. فرقی نمی کند این نخبه سیاسی باشد یا ورزشی. فرهنگی باشد یا علمی. کافی است موجی علیه او بلند شود با بدترین شکل ممکن به سرعت موج برآمده، اضافه می کنیم تا از قافله عقب نمانیم.