روزی روزگاری تهران بود و باغ هایش. تهران بود وآجودانیه و باغ فردوس و باغ گلستان و باغ قیطریه و لاله زار. آن باغ ها حالا زیر پای من و تو آسفالت شده و مرده اند و در بستری سرد و سیاه، گردش چرخ را تحمل می کنند و انگار ارواح و اشباح گذشتگان ما در بیغوله پایتخت سرگردان خاطرات خوش گذشته اند و در این بیغوله سرای آهن و دود و ترافیک راه خود را به خاطرات تلخ و شیرین شان گم کرده اند و دائما از ما می پرسند: «آن باغ ها کجاست؟ شما با آن ها چه کرده اید؟ » برای آن ها باغ واژه ای بود خیال انگیز و روح افزا، عرصه نغمه سرایی مرغان خوش الحان، پهنه عطرافشانی گل ها و نمایشگاهی از رنگ های گل و ریحان.