جوانکی ادای بزرگان در می آورد. هر بار که خطایی مرتکب می شد، چاله یی زیر پایش دهان باز می کرد. او بی توجه کار خود همی کرد و چاله عمیق تر شد. تا روزی که از ته چاه فریاد زد، آسمان چقدر دور است.

-

نان قرض دادن... هول شدن. ادا و اصول در آوردن. حرف های گنده بی پشتوانه زدن، غوره نشده مویز شدن. خود گم کردن. پایی این سو و پایی آن سو داشتن. در سفره راست نشستن و مغازله با چپ کردن. با خرج نام یک نویسنده استخواندار اسامی رفقا ردیف کردن. مغلطه کردن. ضمن مداحی به ارزش ها توهین کردن. ادعای هوشمندی و گزگ به دست این و آن دادن. ادعای بی نیازی و از کیسه خلیفه بخشیدن.

آری، ما هم از ادا در آوردن متنفریم و معتقدیم اگر اثری «اندکی سایه» داشته باشد باز چنان آفتاب حقیقت بر می تاباند که در بازی شطرنج بعضی را مات می کند،

*داور کتاب سال 1385