15 سال پیش در کتابم «پایان تاریخ و آخرین انسان» ادعا کردم که اگر جامعه ای بخواهد مدرن شود راهی جز اقتصاد بازار و نظام سیاسی دموکراتیک ندارد. البته این ادعا به این معنا نبود که همه می خواهند مدرن شوند یا همه می توانند نهادها و سیاست های لازم برای رسیدن به دموکراسی و نظام سرمایه داری را بسازند، بلکه به این معنا بود که هیچ نظام دیگری به نتایجی بهتر منجر نمی شود.

در حالی که «پایان تاریخ» اساسا بحثی در مورد مدرنیزاسیون بود، برخی افراد مقوله پایان تاریخ مرا به سیاست خارجی جورج بوش و برتری جویی راهبردی آمریکا مرتبط کرده اند، اما هیچ کدام از کسانی که گمان می کنند دیدگاه های من پایه های نظری سیاست های دولت بوش را می سازد توجهی به آن چه درباره دموکراسی و توسعه از سال 1992 تا کنون گفته ام، نکرده اند.