«تقدیم به غرشمارها که خودی های اصیلند.»

کتاب تازه رضا رئیس طوسی با این عبارت آغاز می شود و هر مخاطبی را به این فکر می اندازد که این «غرشمارها» چه کسانی هستند. نویسنده داستان را از جای خوبی آغاز می کند از قالب های ذهنی که در طول سالیان کودکی اش درباره مردمانی که «عموما لاغراندام: اغلب بلندقامت و دارای صورتی استخوانی با رنگ گندمی بیشتر تیره» ساخته شده است. قومی که در خاطرات کودکی مولف مردانش «لباس مندرس به تن داشتند، در چهره کهنسالشان چین و چروک هایی وجود داشت که گویا در هر یک از آنها رازی نهفته بود» و زنان شان «دامن های گشاد، بلند، رنگین و پرچین» به تن داشتند. غرشمارها برای کودکان آن زمان