تا دیروز شعار دین از سیاست جدا است را سرمی دادند و به نوعی تبلیغ می کردند که دین تناسبی با سیاست ندارد و دینداری فقط پرداختن به امور مذهبی و آن هم فقط در بعد فردی تعبیر می شد، نه در مسایل اجتماعی.

ولی این شعار نه تنها مشکلی از آنها را حل نکرد، بلکه به نوعی دیگر مسلمانان زیرک را آگاهی داد که بتوانند در قالب دین، بهترین سیاست ها را ارائه بدهند.

اما قابل توجه است که همان ها امروز به نوعی دیگر، شعاری دیگر را سر می دهند و آن هم جدایی دین از علم است که شاید بتوانند با تلقین این طرز تفکر شکست قبلی خود را جبران کنند و اگر دیروز نتوانستند تلفیق دین و سیاست را در راستای اسلام ناب محمدی (ص) زیر سوال ببرند، امروز می خواهند مسلمانان همان اسلام آمریکایی را داشته باشند و کاری، به سیاست و علم و تکنولوژی نداشته باشند. آن وقت است که این نوع اسلام گرایی موافق زعم آنها و به تعبیر آنها دارای دموکراسی نیز هست! مسلمانی که در همه حال به بیگانه احتیاج داشته باشد، مسلمان است و نه مسلمانی که بخواهد روی پای خود بایستد وگرنه چه لزومی دارد که داشتن نوعی علم برای ملتی خوشایند و برای ملتی دیگر ناخوشایند باشد؟ آیا این تعبیر از علم و سیاست نوعی دوگانگی و تعبیر بیگانه نیست؟