«آواز خوانده ایم از شهری با نخل های استوار و اسکلت های آهنی نیمه تمام; شهری محصور در تپه ماهورهای کویر; شهری که سه سال و چهار ماه و چند روز پیش، همپای برآمدن خورشید، از حرکت ایستاد و جایی میان زمان متوقف شد. اندوه، آرام آرام از میان آوارها سربلند کرد، آواز خوان، خزید زیرپوست شهر و شد جزیی از آن. زندگی تا در توقف شهر، می رفت که فراموش شود، با شنیدن آواز حزین اندوه، بیدار شد، دوید و بالید و از نو آغاز شد. زندگی این روزهای بم، آواز ماست، آویخته بر دیوار های گالری لاله در قلب پایتخت، آینه این روزهای بم، با نخل های استوار و اسکلت های آهنی نیمه تمام، جدالی میان اندوه و زندگی.»