درخت تناور زبان فارسی ریشه در اعصار تاریخ دارد. از عهد کهن، شاخ و برگهای سبزش سایبان ایمنی پویایی، فرهیختگی و پدیدار آورندگی تحسین آفرین ترین آثار ادبی و فرهنگی بوده و است. این درخت، قوی تر و سرزنده تر از آن است که مثلابا تزریق واژگان خارجی، برگی از سرشاخه اش زرد شود یا در هجوم ترجمه لغات بیگانه فرضا مترجمی خسته ذهن و غوطه در تکرار پز لفظ پردازی زبان خارجی، الفبای شیرین زبان فارسی از ذهن کودک دبستانی و نوجوان مدرسه ای و دانشجوی جوان و... و خانواده و مردم، پاک! شود. با این واقعیات مثبت و مستند و منفی و طنزگونه، اما دستگاه های مسئول حفظ و نگاهبانی زبان فارسی هم نباید به کندی نسبت به تکامل و توانایی های زبان رسای ملی مان گام بردارند. تنها ذکر جنبه های قوی زبان و نشان دادن تهدیدات، قضیه مسئولیت پذیری «شناسنامه» ایرانیان پایان یافته تلقی نشود...