هنوز دانشجو بودم و داغ- داغ تر از امروز- که برای اولین بار«جوناتان، مرغ دریایی» را خواندم. به توصیه کسی بود، یا در کتابفروشی یی دیده بودمش و از طرحش، نامش، تصاویرش خوشم آمده بود، یا به خاطر بهای اندک پشت جلدش بود یادم نیست: ولی خریدمش و از معدود کتاب هایی بود که همان روز اول خواندمش، اما تمامش نکردم، هنوز هم تمامش نکرده ام. هر بار که از آن پس خواندمش تمامش نکردم، یادم هست بد جوری درگیرش بودم آنقدر که جوناتان درگیر پرواز. فردای آن روز روی سکوهای سنگی دانشکده ادبیات در جمع چند تا دوستی که دور هم نشسته بودند، چای می خوردیم و سیگار می کشیدیم که پراندم: «جوناتان مرغ دریایی رو کی خونده؟» یکی دو تا