با بغض به آینده ای می نگرم که نمی دانم لالایی های گذشته ام در روزهای نیامده اش چه جایی دارد. به این می اندیشم که جای پای کسی که دوستش داشتم، کسی که «مهربان» خطابش می کردم و کسی که با تمام عشق، مادر صدایش می زدم در آینده ام باقی مانده است. دیر زمانی است که صدای پر از مهربانیش را نشنیده ام. بارها صدایش کرده ام اما با بغض. سالهاست که آرامش را از روی گل های شادمانه وجودش دشت نکرده ام.

در روزهای سرد و بی روحم دیگر سراغی از سنگ صبوری نیست، کسی که پای صحبتم آرام بنشیند و موهایم را در لالایی های شاد خود، نظمی دوباره ببخشد و قلبم را با جمله های زیبایش التیام بخشد. مدتی است که گرمای بوسه هایش را حس نکرده ام.