اقتصاد روستایی ایران تا حدود یک قرن پیش، محاط در دایره خودکفایی و وابسته به تولیدات دامی و زراعی بود. با وجود تحولاتی که در اقتصاد کشور به وجود آمده و تا حد زیادی فاصله بین مناطق شهری و روستایی را از میان برداشته، هنوز هم، در بسیاری موارد هویت خود را حفظ کرده و نماهای متعددی از آن را در مناطق روستایی و جوامع عشایری کشور می توان مشاهده کرد.مهم ترین ویژگی اقتصاد روستایی ایران، که بانی و پایه گذار صنایع دستی و خانگی بوده، تبدیل مواد اولیه حاصل از فعالیت های روستایی به کالا، با در نظر گرفتن طبیعت منطقه و نیازهای ساکنان آن هاست. به طور مثال، عجیب نیست اگر در مناطق دامپروری کشور، به دلیل فراوانی پشم، بافت انواع قالی و گلیم و تولید نمد در اندازه های مختلف رایج است و مردمان مناطقی که در آن ها کاشت برنج، گندم و خرما وجود دارد، در زمینه بافت انواع سبد و حصیر مهارت دارند و...