انصاف این که صدا و سیما، مخصوصا دومی، یکی دو سالی است به صورت «تدریجی» و «قطره چکانی» تصمیم گرفته به شعور بیننده احترام بگذارد که هرچند کمی تا قسمتی، نوشداروی بعد از مرگ سهراب است، اما جای شکرش باقی است چون سطح هنر و تفکر، چنان در برنامه ها و به ویژه سریال های طنز تلویزیون، بالارفته بود که دائم دعا دعا می کردیم یکی بیاید و این سطح را پایین بیاورد!

اما یک بیماری مزمن «همچنان» گریبان نود درصد برنامه های تلویزیونی (به خصوص از نوع زنده اش) را رها نمی کند و گمانم از آن دردهایی است که باید برایش حکیم از ینگه دنیا بیاورند و حکمای وطنی از درمانش عاجز مانده اند، چون این درد هم «اتفاقا» از همان ینگه دنیا تشریف آورده و مثل خیلی از دردهایی است که (اعم از جسمی و روانی) صادر می کنند و «یادشان می رود» دوایش را بفرستند، وگرنه «ابدا» قصد سوئی ندارند!