رئالیسم روستایی و اقلیمی در دهه های 40 و 50 ویژگی هایی داشت که یکی از مهمترین آنها عطوفت و همدلی راوی قصه هایی از این دست با آدم های روستا و بیان شفقت آمیز رنج و فقر و محرومیت روستا و روستا نشینان بود. معلم روشنفکر و دردمند و دلسوزی که در روستا پای درد و دل مردم می نشست و درد آنها را بازگو می کرد یکی از چهره های آشنای بخشی از ادبیات روستایی آن دوره است. در بسیاری از آثار آن دوره (از چند نمونه خوب که بگذریم) همدلی بیش از حد نویسندگان با فضا و مضمون و آدم های قصه که معمولا الهام گرفته از تجربه های واقعی نویسنده بودند، آنها را چنان در مضمون غرق می کرد که سازوکار قصه را از یاد می بردند و قصه در