کم رنگ بودن نقش اشتراکی ادبیات اقلیت ها در بدنه تاریخ ادبیات ایران امری مبرهن است و این خود در به حاشیه کشیدن هویت زبانی و انزوای ادبی اقلیت ها تاثیر بسزایی داشته است. چنان که فروپاشی زبان های بومی و در بهترین حالت ممکن در خودبودگی مفرط ادبیات اقلیت در این سرزمین ناشی از این موقعیت است. بارزترین نمونه ادبیات اقلیت در ایران ادبیات کردی است که از شرایط موجود بیشترین آسیب را متحمل شده و هم زمان بیشترین سود را نیز برده است. ادبیات کردها به واسطه تغذیه شدن از منابع کهن زبانی و ادبی، همواره درصدد تثبیت هویت خود - گاهی اوقات - با رویکردی انتقادی بوده و در نهایت با تاکید بر این رویکرد وضعیتی تدافعی