خواندن برخی کتاب ها حسرتی را به دل مان می گذارد. حسرتی نه مرتبط با به اصطلاح «شاهکار» بودن یک متن که اتفاقا برعکس در شاهکار نبودن در معنای کلاسیک، اما موثر و ضربه زننده بودنش. چنین تاثیری گاه درست از نقطه یی می آید کاملا بیرون از مدار قراردادهای تحمیلی نوشتن. قراردادهایی که بیشتر به درد گذراندن واحدهای درسی نویسندگی و بیست گرفتن می خورند تا اینکه نوشتن با تمام وسواس و وسوسه و جنون ذهنی را به کار آیند. تخیل جنون آمیز جای دیگری است. جایی که در آن کتابی مثل «شیطان در بهشت» هنری میلر، حتی اگر نتوانیم مهمترین کتاب این نویسنده اش بنامیم، نوشته می شود. «شیطان در بهشت» شرح آشنایی «هنری میلر» است با