من از آدم هایی که «اهل هوا» باشند خوشم می آید. کسانی که یک جورایی با «هوا» دمخور می شوند تا ما به آنها بگوییم «هوایی»، «سر به هوا» و...هوشنگ گلمکانی یکی از آن «اهل هوا» ها است. اگر فیلمی و فیلمسازی تکانش داد و داغ دلش را تازه کرد و او را سر ذوق آورد، بی هیچ مزد و منت ادای دین می کند. نمونه اش، مطلب عاشقانه او در مورد فیلم «سرب» مسعود کیمیایی است. اما فیلم «تنگنا» در زندگی و دنیای شخصی گلمکانی حکایت غریبی دارد که اگر نکته دان عشقی، باید «کتاب تنگنا»ی او را بخوانی تا بفهمی سینما چه دماری از روزگار آدم «اهل هوا» درمی آورد. همین کتاب که با عشق نوشته شده، بهانه این گفت وگو در زمانه یی است که باید خواب «هوای تازه» را ببینی.