«یک روز داغ تیر ماه بود که راهی موسسه خیریه مهر ایرانیان در جنوب تهران شدیم. آن جا 12 دختر بچه شش تا 9 سال که از نعمت پدر و مادر محروم بودند و زندگی را با شادی و شیطنت می گذراندند نمی دانستند روزی قرار است عکاس بشوند. یک روز داغ تیرماه بود که این فکر مثل جرقه از ذهن مان گذشت. قرار بود که بچه ها خوب ببینند. قرار بود بچه ها یاد بگیرند بتوانند آنچه را می بینند توصیف کنند. قرار بود بچه ها با حواس خویش درگیر شوند و آن ها را به کار بگیرند. معتقد بودیم تلفیقی از ثبت تصویر در قالب نگاتیوهای سیاه و ثبت آن ها در قالب دست نوشته های سپید می تواند این توانایی را بالاببرد.»