ورود مجدد آب رودخانه مرزی هیرمند بارقه امیدی برای مردم سختکوش سیستان بود.

هر چند که ممکن است، ورود آب هیرمند به مرز ایران مقطعی باشد اما نشانه های امید در چهره های تک تک مردم این سامان به چشم می خورد.

سیستان که به سرزمین خورشید معروف است در سال های گذشته با قطع جریان هیرمند و نیز خشکی دریاچه هامون تشنگی سخت و طاقت فرسایی را تحمل کرده است.

اما این روزها کار و تلاش بار دیگر در این خطه از کشورمان آغاز شده و مشاهده پیرمردان و جوانان و البته با پشتیبانی پیرزنان با بیل و تیشه در اراضی کشاورزی نوعی احساس بازگشت طراوت و سرسبزی به هر بیننده ای که شرایط این سرزمین را دیده و لمس کرده، دست می دهد.

البته نباید از حق گذشت که طی سال گذشته نیز با ورود آب هیرمند بخشی از آب آشامیدنی مردم سیستان در چاه نیمه ها ذخیره شد و بخشی نیز به کشاورزی اختصاص یافت.

چاه نیمه های 1و2و3 در واقع همان گودال های طبیعی ذخیره آب است که در مجموع ظرفیت ذخیره سازی 650 میلیون مترمکعب آب داشته و نقش مضاعفی برای ساکنان سیستان ایفا می کند.

البته مردم سیستان معتقدند که آب هیرمند باید به طور دائم و مستمر دراین خطه جریان داشته باشد تا جهشی اساسی در روند توسعه بخش های مختلف از جمله صیادی و کشاورزی در این سامان ایجاد شود.

جریان رودخانه هیرمند پس از طی مسیر 800 کیلومتری از خاک افغانستان به مرز ایران می رسد و این در حالی است که موانع مختلف موجب کاهش این جریان می شود.

هر چند که آب هیرمند در وضع فعلی به دلیل بارش باران های فصلی در افغانستان به مرز ایران رسیده، اما نیاز اساسی مردم این دیار اجرای تفاهمنامه سال 1351 است.

در قالب این تفاهمنامه افغانستان متعهدشده بود که در هر ثانیه 26 مترمکعب آب از رودخانه هیرمند وارد دشت سیستان شود.

البته خشکسالی های متعدد در افغانستان نیز یکی از دلایلی است که اجرای کامل این تفاهمنامه را در سال های اخیر با مشکل مواجه ساخته است.