بعد از خشکسالی در سیستان و بلوچستان، فقر تنها چیزی است که می تواند به عنوان پیامدی نازیبا و تلخ در آن منطقه چهره خود را نشان دهد. فرقی نمی کند که تازگی ها به سرزمین پهلوانان ایران رفته باشی یا چند سال پیش: از سال 1377 که باران با این سرزمین قهر کرد زمین تشنه، هر روز حریص تر شد و عرصه خشکسالی اش را بیشتر کرد تا جایی که دهان باز کرد و دریاچه هامون و محصولات زمین های کشاورزی را بلعید و بعد از آن به جان دام ها افتاد. روستاییان دیگر چیزی نداشتند بنابراین کوله بارهایشان را برداشتند و به سوی شهر ها سرازیر شدند. می گویند حاشیه نشینی فرزند ناخلف و ناهنجار همین خشکسالی است.