شعر به عنوان زبانی از نوشتار تا پیش از انقلاب عنصری انقلابی یا به عبارتی، شکلی از مبارزه به حساب می آمد. هرچند نوشتار همچنان شکلی از مبارزه است. شعر بعد از انقلاب به دلایلی مشهود همچون بلایی که سر فوتوریسم روسی آمد، رسالت خود را واگذار کرد تا دوره افولش را طی کند و بدل به نوشتاری محفلی شد. این مساله در دهه هفتاد به نقطه اوج خود رسید، به ویژه به یمن دوم خرداد که مشاجرات مربوط به نظریات شعری به روزنامه های متنوع کشید. تا پیش از این آدینه و دنیای سخن از جمله مجلات ادبی و روشنفکری محسوب می شدند و با این بهانه که «مطالبتان دشوار و نامفهوم اند، شما هنوز جوان هستید و باید حالاحالابخوانید و بنویسید»