راهی جز تبارشناسی این آراء و واژگان در نظریه های روشنفکران ایرانی نبود. برای نمونه، علائق مشترک به روش و منش سیاسی مهاتما گاندی را در آراء رامین جهانبگلو و جین شارپ پی گرفتم. هم روشنفکران سکولار و هم نظریه پردازان سازمان نظامی ناتو، هر دو گاندی را به مثابه شخصیتی خشونت پرهیز و از نظر دینی، انسانی روا دار و مداراگر، می ستودند و ناشرانی چون «نشرنی»، نیز، سخاوتمندانه کتاب هایی درباره گاندی و ریشه های فلسفی عدم خشونت را به بازار نشر عرضه می کردند. از حیث روش شناسی، فعالیت های «جین شارپ» و شاگردانش در آمریکا و ایران، شباهت های ناگزیری داشت، با این تفاوت که اندیشه های خشونت پرهیز آنان که براساس متد