پیش از استقرار دولت نهم، سال ها بود که معلمین و فرهنگیان، کم توجهی دولتمردان را نسبت به خود احساس و مشاهده می کردند. آموزش و پرورش به جای اینکه در اوج عزت و عنایت مقامات باشد، رفته رفته جایگاهش تنزل یافته و وزارتخانه ای که در سال های نخست پیروزی انقلاب، کانون توجه و تامین کننده بسیاری از مدیران ارشد نظام بود، به وزارتخانه ای درجه دو تبدیل شده بود. با روی کار آمدن دولت نهم و انتخاب وزیری از میان فرهنگیان و معلمان، بار دیگر نگاه امام راحل (ره) و مقام معظم رهبری به آموزش و پرورش کشور، احیا شد و مبنا قرار گرفت و دیدگاه ابزاری به معلم و دستگاه عظیم تعلیم و تربیت، کنار گذاشته شد؛ همان دیدگاهی که به