این بسیار شگفت انگیز و نایاب است که دوره یی از تاریخ ادبیات داستانی ما به دست پزشکان نویسنده رقم بخورد: نویسندگانی که جدی می نوشتند، نه محفلی و حاشیه یی و محض خشنودی این و آن و بسیار شگفت انگیز تر است که همگی علاوه بر شور نوشتن، شور نیستی داشتند. چیزی ناشناخته و درک ناشدنی می کشاندشان به ورطه یی که بی دست و پا زدنی تن به آن می دادند، مثل خودکشی دسته جمعی نهنگ ها با همان دلایل مبهم و همان اعجاب در پیروی از یکدیگر.

اگر درس خواندن در مدرسه یی خاص به قول محمد حقوقی مثل مدرسه «ادب» یا «سعدی» یا «البرز» و رفاقت در حلقه یی خاص و فراهم شدن امکان شناخت ادبیات روز دنیا به واسطه مترجمانی چون ابوالحسن