ای دآ بیلارینو منتقد ادبی، ترانه سرا و مترجم است. برایم بسیار مشکل است که بگویم او در کدام رشته برتری دارد، چون پرونده کاری او در تمام زمینه هایی که فعالیت کرده پر از موفقیت است. خانم ای دآ متولد 18 آگوست 1920 در مونته ویدئو پایتخت اروگوئه است. او جایزه ادبی شعر کشورش را در سال 1987 گرفته و سال 1992 مدال پرارزش Heydee santamaria را به او اهدا کرده اند. خانم بیلارینو سال های بسیاری از عمرش را در انزوا زندگی کرده و تمایلی ندارد که در جمع دوستان حاضر شود و شعر بخواند یا از او بگویند و نقد و نظری در مورد کارهایش بنویسند. اما شعر سفر می کند بی آنکه خالق آن بخواهد. شعرهای او مانع آنند که او بتواند در انزوا بماند و تنهایی زندگی کند. شعرهایش پر از عشق است و شور و حال و زندگی. از آثارش می توانم بانوی التماس کننده 1925/ آسمان، آسمان 1947/ هشت گمشده 1949/ از هوای آلوده 1951/ شبانه 1955/ سفرهای عاشقانه1958/ بیچاره جهان 1966/ سی شعر1967 / نه 1980 و گزینه اشعار او که از سال 1945 تا 1996 را شامل می شود نام ببرم. بنابراین سروم/ ماسه داغم/ نسیمی لطیفم/ و رانده یی سبکبال با جنون پرواز/ با دریای مواج شبم/ شبم/ بنابراین کسی نیستم. The Estoy limando ای عشق / از سایه/ از درد / ای عشق/ ترا صدا کنم/ از قعر خفقان آور خاطره/ بی آنکه دردی درمان کند/ نه منتظرت باشد/ ترا صدا می کنم/ چون آرزویی/ چون دریایی/ ترا صدا می کنم/ با صدایی بلند/ با تمام وجود/ با زندگی/ با تمام آنچه دارم/ یا ندارم/ با نامیدی/ با تشنگی/ با گریه/ مانند، که هوایی / و من غریقی مانند که نوری/ و من در حال مرگی / از شبی کور/ از فراموشی / از ساعت های بی قراری/ در بی زمانی/ بی اشک، بی عشق/ ترا صدا می کنم/ مانند، که مرده یی / ای عشق/ مانند، که مرده یی.