«ایهاب حسن» در آغاز مقاله «ساد: زندان آگاهی»1 می نویسد: «این ویژگی برخی از نویسنده هاست که تاریکی نهفته در رویاهایمان را پیش چشم گذارند و بدین سان دست به پیشگویی تاریخی بزنند. اینها همواره نویسندگانی نیستند که در نظر ما بالاترین ارج و احترام را دارند. آنها صاحب قریحه یی مفرطند و زندگی آنها را به سبب افراط شان به خاک سیاه می نشاند. مسیر آنان از کنار قصر فرزانگی می گذرد و چشمان شان خیره بر تلی از خاکستر است. آنها فقط چیزی را می بینند که پیش تر دیده اند، چیزی را که به طرز هولناکی دیده اند، چنین است در - خود - مانی آنان. لیکن کوری شان اشاره به راه دارد. آنان، به طرزی مرموز، در صف پیشتازان ادبیات جان بر کف می نهند.»