روزگار قریب درست زمانی از راه رسید که در معرکه بازگشت ارواح و وهم و خیال، در اختلاف دولت و تلویزیون اصولگرا بر حذف و جرح و تعدیل قصه های نو و در حرف و حدیث های سیاسی برای قصه های تاریخ ایران قدیم، مخاطب کم کم داشت مرعوب نام کارگردان ها و مبهوت ستاره های کوچ کرده از سینما، قافیه را به دنیایی غیرواقعی می باخت. دوربین کیانوش عیاری کارش مواجه کردن تو با واقعیت است به نحوی باورپذیر و لمس کردنی، اما سینما و تلویزیون برای او صنعتی است که تکنیکش را پشت روایت ساده خود پنهان نمی کند. او با اثرش نشان داد همانقدر سینما را خوب می شناسد که مخاطب را. این بار که با او حرف می زنم خسته تر از روزهای فیلمبرداری به نظر می رسد. اگرچه شوخ طبعی همیشه جزیی انکار ناپذیر از شخصیت اوست: چیزی مثل همان موهای پریشان و سپید.