1- هر سال قبل از شروع جشنواره عادت کرده ایم که لیست فیلمسازان و فیلم هایشان را ردیف کنیم و دل خوش کنیم به ده، یازده روزی که قرار است صبح تا شب دستپخت کارگردانان ایرانی را روی پرده تماشا کنیم. بگذریم که وقتی جشنواره شروع شد، این تماشا به تحمل تبدیل می شود و فیلم هایی که رویشان کلی حساب کرده ایم، یکی یکی توزرد از آب درمی آیند. قبل از جشنواره برای فیلم های ندیده، پپسی باز می کنیم و بعد از جشنواره پنبه شان را می زنیم. جالب اینکه هیچ وقت هم درس عبرت نمی گیریم که پدرجان سینمای ایران همین است دیگر، چرا انتظار بیهوده؟، نهایتش این است که چند فیلم را بدون اعصاب خردی تا پایانش ببینیم و فوقش یک یا دو فیلم