با مردمان شهر غریبه اند. حساب خود را از بقیه جدا کرده اند. تمام دارایی شان یک دست لباس کهنه و دو سه هزار تومان پول است. روزها در کوچه پس کوچه های شهر برای به دست آوردن لقمه ای نان یا پول یک پاکت سیگار پرسه می زنند. نقطه مشترک آنها سه گرمخانه است. هرجا که باشند ساعت 7 عصر خود را به گرمخانه می رسانند. از خانه رانده شده اند. با لب های کبود و دندان های نامنظم. شب ها زندگی برای آنها معنایی دیگر دارد. زندگی شان شب ها در یک کاسه سوپ یا لوبیا و تخت آهنی دو طبقه خلاصه می شود. دیگر نیازی ندارند برای پیدا کردن تکه زمینی و پهن کردن کارتنی برای خواب با پاهای ورم کرده که درون جوراب هایی سوراخ مخفی کرده اند خیابان های پایتخت را گز کنند. «اینجا زندگی، سختی خودش را دارد. اما اگر شب می خوابیم مطمئن هستیم که صبح دوباره به زندگی سلام می کنیم.»