این روزها دیگر از خانه ها و باغ های بزرگ عودلاجان خبری نیست. دیگر، درختان تنومند و استوار چنار نیستند تا پرندگان بر فراز آن ها آشیان کنند و آواز سر دهند. پرنده های بی درخت از اینجا پر زده اند و خانه هایشان، سیم های برق شده است. دیگر از آن روزهای شلوغی و رونق گذشته خبری نیست. هر چه هست، صدای تیشه هایی است که دنگ دنگ بردیواره های عودلاجان فرود می آیند و گذشته را با خود به نیستی می برند. هستی ای می آفرینند که نشانی از گذشته ندارد و بوی غربت می دهد. دیگر حرف از درختانی نیست که زمانی آبروی این محله بودند و اکنون، پرنده ها فقط خواب آن ها را می بینند. ساختمان های بلند بی خبر به جای آن ها سربرآورده اند که سر به آسمان می سایند و به گذشته زیبای محله فخر می فروشند و می خندند. این روزها، عودلاجان، زینت شهر نیست. روزهای دلتنگی عودلاجان فرارسیده است.