«... من این باغ ساده و خلوت و زیبا را از همه فرانسوی ها و غیرفرانسوی ها، بیشتر دوست می داشتم: مردم همه در باغ لوکزامبورگ جمع می شدند که معروف ترین و جالب ترین باغ پاریس است که کمی پایین تر از ابسرواتوآر، اما من ترجیح می دادم که بر روی همین نیمکت سبز چوبی، در زیر درختی که با او آشنا شده بودم و عادت کرده بودم، ساعت ها بنشینم و تنها فکر کنم و به قول ناصرالدین شاه، «خیالات بفرمایم»، و این کار همیشگی من بود و جای همیشگی ام. تا کم کم دوستان و آشنایان که غالبا در رستوران مسلمان ها که نزدیک باغ است، غذا می خورند پیدایم کردند و هر وقت می رفتم، هنوز ننشسته، سر و کله شان پیدا می شد و مرا از کارم می انداختند و ناچار، میعادگاه با خویشتنم را عوض کردم.»