«لعنتی!»

داد زده بودم. وسط مهمانی، سرم به بازی گرم بود و «جیم» مرد خشن توی بازی، هنوز به وسط بازی نرسیده، بازهم کشته شده بود احمق!

مادر برگشته بود و چپ چپ نگاهم می کرد. قبل از مهمانی از من خواسته بود این دستگاه «بی خود و بی مصرف» را کنار بگذارم و «مثل بچه آدم، کمی با فامیل و بچه ها معاشرت کنم.»

حالاحواس همه مهمان ها که توی پذیرایی بودند به من بود که آن کنج باخودم خلوت کرده بودم. خلوت که نه با «جیم» بودم. ناچار دستگاه را کنار گذاشتم. بچه ها توی حیاط بازی می کردند و بزرگترها گپ می زدند، اما من حوصله هیچ کدام را نداشتم. راستش نمی توانستم دستگاه را کنار بگذارم. دلم می خواست بدانم