تاریخ به ما می گوید که «افسانه»ی نیما در سال 1300 هجری شمسی در مجله موسیقی میرزاده عشقی منتشر شد؛ به ما می گوید که انتشار این کار در دوره ای که شاعران پس از مشروطه غیر از شعارگرایی [به شیوه نسیم شمال] هجو گویی [به شیوه ایرج میرزا] یا کهن گرایی و غرقه شدن در صنایع ادبی و استحکام زبانی[به شیوه بهار] راهی در پیش نداشتند یک اتفاق فرخنده بود. می گویند که ملک الشعرای بهار هم خوشش آمده بود از این قالب جدید شعری که تنها یک «مصراع رها» داشت که با هیچ مصراع دیگری هم قافیه نبود اما به هرحال، نوعی عبور از قالب «مستزاد» به شمار می آمد کما این که شباهتی نیز با هیچ مستزادی نداشت [که در واقع مستزاد، تعمیم یافته و گل و گشاده شده غزل بود و این دو بیتی های به هم پیوسته که «افسانه» را می ساختند حتی در محتوا نیز، ارتباط چندانی با «غزل» نداشتند چه رسد در شکل روایی خود!].