چند سال پیش وقتی اولین بار یک فیلم ویدئویی بلند را که امروزه تله فیلم می نامند تدوین کردم، هرگز فکر نمی کردم زمانی برسد که شاهد باشیم تقریبا روزی یک فیلم از این قبیل ساخته شود. مدتی قبل مطلبی را از قول یکی از مدیران صدا و سیما خواندم که قرار است امسال 350 یا 300 تله فیلم در مراکز مختلف سیما تولید شود، یعنی تقریبا روزی یک فیلم. از طرفی هنوز نمی دانم فرق بین به اصطلاح تله فیلم با فیلم چیست؟ آیا تفاوتی جز فرمت ضبط فیلم از نگاتیو به ویدئو است؟، پس این همه کم فروشی در بخش های دیگر تولید چیست؟، و آیا با بودجه تولید دو تله فیلم که حدود 200 میلیون تومان است، نمی توان یک فیلم با همان دقت و ارزش های واقعی سینما ساخت؟ یعنی سالی 150 فیلم سینمایی؟، یا تعداد قابل توجهی مستند یا فیلم کوتاه. البته از حق نگذریم که امروزه اکثر کارگردان های این فیلم ها در فکر تبدیل این آثار به فرمت 35 میلیمتری هستند، آثاری که اگر شانس بیاورند در یک عصر جمعه خواب آلود از تلویزیون پخش شوند و دیگر هیچ. کارگردانانی که به جز بخشی از آثار که به مشاوره چندی از بزرگان سینما می رسند بسیاری از آنها هیچ نشانی حتی از فیلم های کوتاه و مستند در کارنامه شان به چشم نمی خورد و تنها صرف داشتن فیلمنامه یی مطابق با معیارهای تلویزیون و رابطه و... بخت با آنها یار می شود و به جمع فیلمسازان می پیوندند. هرچند بسیاری از این تله فیلم ها هم که به کارگردانی بعضی از بزرگان می رسد قابل تامل است، که چگونه با وجود فیلم های درخشانی که در کارنامه دارند، نه تنها اینگونه فیلم بسازند که اینگونه فکر کنند، و واقعا نمی دانم در شرایط رو به رکود سینمای امروز ایران این حرکت تلویزیون نعمت است یا خیر؟ شاید برای عوامل دست اندرکار فیلم این روزمرگی نعمت است، به ویژه برای بازیگرانی که چهره مطرحی هستند. به هر حال کاچی به از هیچی،،