گفتند «رو که رو نیست، سنگ پای کاسپین است.» به تلمیح و اشاره گفتم، عنایتی نکردند. سر به زیر انداختم، گفتنی ها را گفتم، به جای دیگر دایورت کردند. خجالت را کنار گذاشتم، رک و مستقیم، گفتم آنچه از گفتنش شرم داشتم، اما گفتند هنوز موقع «حواله کرد» نرسیده و نه شرمی، نه عذر تقصیری، نه خجالتی، نه... فلذا چاره یی ندارم جز آنکه در انتظار حواله کرد دوستان بنشینم و صبر پیش گیرم، دنباله کار خویش گیرم و چون این اظهار فقر و فاقه، جز شرم گوینده چیزی به همراه ندارد و گرهی از گره های کور زندگی نمی گشاید، دیگر منبعد به هیچ احدی نگویم که از روی اکرام و وظیفه و خواهش، گرهی باز کند که این جماعت- تا اینجا که من دیده