دو، سه روز پیش ناصر تقوایی در سکوت و خارج از گود، 67 ساله شد. برای نسل من تقوایی در داخل گود، معنا پیدا کرد. آن جوان جنوبی متاثر از سبک داستان نویسی «ارنست همینگوی» که مجموعه داستان «تابستان همان سال» را با آدم هایی کلافه، سرگشته و عصبی مزاج شکل بخشید. آن مستندساز خوشفکر نیمه دوم دهه 50 که تصویر متفاوتی از جامعه شهری در«تاکسیمتر» و «آرایشگاه آفتاب» و «نان خورهای بی سوادی» ارائه داد و با «باد جن» و «اربعین» نقشی غریب و ماندگار از جغرافیای بندرلنگه و بوشهر در ذهن ما ثبت کرد. گویی هیچ کس به جز تقوایی نمی توانست از «مراسم زار» و سینه زنی هیات عزاداران مسجدهای دهدشتی و بهبهانی ها این «سماع تصویری»