روزی که برای حضور در شورای شهر آماده شد تا شانس خود را در مدیریت تهران هم بیازماید بسیاری نوشتند باید از دنیای ورزش خداحافظی کند. مرد سی و چند ساله جوان که مدال های ریز و درشت خود را با خود به شهر نیاورد، یک صندلی برای مدیریت شهر تهران به خود اختصاص داد و با دنیای ورزش هم خداحافظی نکرد. روی صندلی مدیریت یا پشت میز ریاست برای او فرقی نداشت، این را بعدها ثابت کرد.

هادی ساعی قهرمان تکواندو جهان طی یک سال مدیریت در شورای شهر تهران به دنبال سیاست نرفت هرچند سیاست برای او سفره بزرگی تدارک دیده بود. حساس ترین زمان برای تصمیم گیری اش انتخاب شهردار تهران بود، روز رای گیری، ساعت 7صبح کت و شلوار خاکستری روشن به تن داشت و با کفش های ورنی مشکی رنگ محکم قدم بر می داشت، چنانکه صدای قدم هایش در راهروی طبقه پنجم شورا می پیچید. سیاست او را در مورد انتخاب شهردار پرسیدیم، عصبانی بود ولی وارد بازی سیاست نشد و جواب نداد.

اگرچه حضور در شورای شهر بر فعالیت های ورزشی او تاثیرگذار بود و همه برایش تیتر زدند: ساعی بازی های آسیایی و مسابقات جهانی 2007 چین را باخت و توصیه کردند که صندلی شورای شهر را رها کند یا با ورزش وداع کند ولی نه از شهر دست کشید نه از ورزش. ساعی در تقسیم بندی های سیاسی مدیریت شهری تهران وارد نشد و آنچنان سکوت کرد که بسیاری او را ساکت ترین عضو شورای شهر تهران نامیدند. او می توانست به عنوان قهرمان ورزشی دنیا در ترکیب کمیته ورزشی تهران قرار بگیرد ولی آنقدر از سیاستگذاری ها کناره کشید که حتی برخلاف توقع همگان ریاست کمیته ورزشی شورای شهر تهران هم به او نرسید. اکنون زمان تبریک است به مرد جوان شورا که هم در مدیریت شهر چهره خوبی به یاد مردم گذاشته است و هم میدان رقابت های ورزشی را به دست رقبا نسپرده است.

دیگر وقت آن رسیده است برای هادی ساعی تیتر بزنیم: مرد طلایی شورای شهر تهران.