با بررسی و تحقیق در تحولات سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی ایران عصر قاجار به خوبی شاهد انتقادات سریع و بی پروا روشنفکران عصر قاجار نسبت به فرقه ضاله بابیه و بهائیت خواهیم بود. از میان روشنفکران دینی می توان از سید جمال الدین اسدآبادی و از روشنفکران متاثر از فرهنگ و تمدن غرب از آخوند زاده، طالبوف، میرزاآقاخان کرمانی (اگرچه او در آغاز خود بابی ازلی بود اما بعدها تحت تاثیر غرب از منتقدان جدی این فرقه شد) می توان نام برد. در این میان حتی اصلاح گران حکومت قاجار همچون امیرکبیر، سپهسالار، اعتضاد السلطنه و... از جمله کسانی بودند که فرقه ضاله بابیه و بهائیت را از موانع توسعه ایران می دانستند. در دوره ای که استقلال این سرزمین از سوی دو استعمارگر روس و انگلیس در مخاطره بود امیرکبیر به شدت با این فرقه برخورد کرد.