علی اسفندیاری معروف به نیمایوشیج در سال 1276 خورشیدی در روستای یوش مازندران به دنیا آمد. پدرش که ابراهیم خان نوری نام داشت از راه کشاورزی و گله داری روزگار می گذراند. نیما دوران کودکی اش را در آنجا سپری نمود و پس از اتمام تحصیلات ابتدایی، از آنجا به تهران آمد تا در دبیرستان سن لوئی که متعلق به موسسه کاتولیک های رم بود، به تحصیل خود ادامه دهد. در اینجا بود که علاقه وی به سرودن شعر در اثر تشویق یکی از معلمان وی که نظام وفا نام داشت، بیشتر و بیشتر شد و به سرودن شعر روی آورد. او زبان فرانسه (زبان بین المللی آن دوران) را به خوبی فرا گرفت و با ادبیات اروپا آشنا شد. نیمایوشیج توانست در سال 1317 جزء گروه کارکنان مجله موسیقی، مجله ماهانه وزارت فرهنگ درآید. او در سال 1328 در روابط عمومی و اداره تبلیغات وزارت فرهنگ مشغول به کار شد. نیما نخستین شعرهای خود را مثل شعرهای قدیمی ادبیات فارسی می سرود. اما کم کم با مشاهده آثار ادبیات اروپا، در آثار بعدی خود شعرش را از چارچوب وزن و قافیه آزاد کرد و راهی نو و سبکی تازه در شعر آفرید که به سبک نیمایی مشهور است. این شاعر بزرگ در سال 1338 در منطقه تجریش تهران از دنیا رفت. برخی از آثار او عبارتند از: شعر من، شهر صبح شهر شب، آهو و پرنده ها، قلم انداز، نامه های نیما به همسرش، کندوهای شبانه. نیما به خاطر آشنایی با زبان فرانسه با ادبیات اروپا هم آشنا گردید و سبب به وجود آمدن سبکی نو در شعر پارسی شد. او همچنین تغییر بزرگی در شعر فارسی ایجاد کرد.