ورودی های بزرگ، اما بی روح، درهای بزرگ ولی فولادی، گاه خوش رنگ و پرلعاب و گاه رنگ و رو رفته و... اینها آن چیزی است که درگذر از کوچه ها و کوی های شهر، با آن روبه رو هستیم و مثلانماد «خانه»های ماست.

اما دیروز، هر در ورودی، نشانه ای از سنت و آیین مردمداری، صفا و ارتباط دوسویه بین میزبان و مهمان بود.

ورودی خانه های قدیمی، به همان اندازه ارج و ارزش و قدمت داشت که اندرونی خانه ها و بدین سان این ورودی ها یا همان که امروز با دو حرف ساده و در قالب یک کلمه با عنوان «در» از آن یاد می کنیم فتح بابی بود برای برقراری ارتباطات میان فردی بین اهالی و ساکنان یک محله،قصبه، شهر یا روستا.