بچه که بودم برای دیدم کارتون و تلویزیون لحظه شماری می کردم. هیچ کدام از برنامه کودک های دو کانال را از دست نمی دادم. تمام کارهایم، مقصود همان کوچه رفتن ها و خاک بازی کردن ها و چرخ زدن هاست، با زمان پخش برنامه کودک تنظیم می شد. جذابیت دنیای کارتون آنقدر برایم زیاد بود که بارها در دل آرزو می کردم ای کاش اخبار تلویزیون هم کارتونی بود تا من اخبار را هم تماشا می کردم. فکر کنید تصویر کارتونی آقای حیاتی یا بابان چقدر بامزه می شود! آنهم با دوبله صدای مثلامرتضی احمدی. خلاصه ساعات برنامه ها را حفظ بودم و چیزی از دستم نمی رفت.چقدر غصه ام می شد و حرص می خوردم اگر بعدازظهر جمعه ای برق می رفت. جمعه روزی بود